-Ellinci Yaş: Şimdi Yaşamak Zamanı

-50. yaş, yarım asır dile kolay ama 49'dan farkı yok gibi...

Ankara - 18.02.2016 - Yeni bir yaşa, 50 yaşına giriş. 18 Şubat 1966 yılında öğretmen bir baba, ev kadını bir annenin ilk çocuğu olarak, memuriyetin yapıldığı Rize'nin Derebaşı Köyü'nde başlayan hayata yolculuğun 50. yılı... Yarım asır dile kolay... Ama 49'dan farkı yok gibi. 

Marcel Proust’un 7 ciltten oluşan “Kayıp Zamanın İzinde” kitabında olduğu gibi hatıralarım ne kadar geriye gider bilmiyorum. Benim ilk, daha doğrusu hatırladığım ilk anılarım bundan 47-48 yıl önceye kadar dayanıyor. Yaşım ne kadardı bilmiyorum ama benden yaklaşık 4 yaş küçük kardeşim Çetin bile olmadığına göre oldukça küçüktüm. En fazla üç yaşındaydım.  

Annem ve 2013 yılında yitirdiğimiz babamla gittiğim bir gezide, tanıdık bir köy evinde sedirde yalnız başına otururken hatırlıyorum kendimi. Babam, bir taburenin üzerinde oturuyordu. Ortada, yanılmıyorsam bir yer yemeği masasının üzerinde annem ve ev sahibi kadın yemek hazırlıyorlardı. Bir yandan da sohbet ediyorlardı. Kadının kim olduğunu hatırlamıyorum ama annem daha yirmisinde bile değilken, kırklı yaşlarda görünüyordu. Evin girişinde yörede avlu denen holde oturuyorduk. Evin kapısı açıktı. Ben sedirde sessizce otururken, ayaklarıma bakıyordum. Genişliği bir metrenin altında olan sedirde ayaklarım kenara ulaşmıyordu. Oysa, ayaklarımı kenarda sallamak istiyordum. Arada sırada gözlerimi kapının dışına dikiyor, oyun oynayan çocukların geliş gidişlerini izliyordum.

Sisli bir hava vardı. Yollar çamurluydu. Kar yoktu ama sanırım güneşli bir öğlendi. Köyde karşı yakada da evler görünüyordu. Ev sayısı fazla gelmiş ve ilgimi çekmişti. Ama benim sıkıldığımı düşünen babam, “Metin istersen dışarı çık, çocuklarla oyna ama uzaklaşma” dedi. Uslu bir çocuktum. İstemeye istemeye itiraz etmeden dışarı çıktım. Çocuklara sessizce baktım. İlkin benimle ilgilenmediler. Yavaş yavaş birbirimize ısındık. Sonra beni de oyuna dahil ettiler. Hepimiz çok küçüktük. Oyunumuz bir o yana bir bu yana koşmaktı. Ama konuşmuyorduk. Sessizce koşuyorduk. Aradan oldukça fazla zaman geçti. Annem seslendi. Yine sessizce, çocuklarla konuşmadan, veda etmeden yanlarından ayrıldım ve eve girdim. Aynı yere oturmamı sağladılar. Küçük bir tepsiyle yemeğimi getiren annem yanıma oturdu. Benim gözüm dışarıda, annemin verdiği yemeği, ne olduğuna bakmadan yedim.

Daha sonra memlekette gittiğim her yerde o köyü aradım ama neresi olduğunu bulamadım. Babama, anneme birkaç kez sordum ama kesin bir cevap alamadım. Şu köy olabilir gibi tahminleri de beni tatmin etmedi.

Marcel Proust, 7 ciltlik serinin son kitabı olan “Yakalanan Zaman”da kaybettiği zamanı yakaladı mı bilmiyorum ama ben hala yakalayamadım.

Sanırım, kaybedilen zaman yeniden yakalanamıyor. Proust, yanılıyor. İnsan yakaladığını sanıyor. Çocukluktaki o neşeyi, o tadı, hayatın sadece oyun olduğu eğlenceli ortamı nasıl yakalayabilirsiniz ki...

Her yaşta tabii ki mutlu olabiliyor insan. Ama sorumluluk kaygısı olmadan yaşamak, gülerek, eğlenerek yaşamak, acıkınca yemek yiyip, uykusu gelince uyumak, üzülünce ağlamak, sevinince gülmek… Düşünmeden, tartmadan, geleceği aklından geçirmeden sadece anı yaşamak, çocukça yaşamak... Bunu 50 yaşında yapabilir misiniz?     

İnsan 50 yaşına gelince ister istemez zamanı da düşünüyor.

Turgut Uyar’ın dizelerinde olduğu gibi “İşte ben hep böyle bildiğin gibi: Kaderi öpüp başıma komuşum, gülüşüm, oturuşum, konuşuşum, belli efendim, besbelli; yaşamaktan soğumuşum”. Yaşamaktan soğumadım ama ya ben yaşlanıyorum ya da ortam bozuluyor. Eski tat tuz kalmadı. Zaman aleyhimize çalışıyor.

Zaten Atilla İlhan da An Gelir şiirinde “Görünmez bir mezarlıktır zaman” demiyor mu?

Yine de ben, Can Yücel gibi düşüneyim;

“Tam zamanında yaşlandığını hissetmeli,

Tam zamanında ölmelisin

Iskalamak istemiyorsan hayatı…

Haydi şimdi kalk bakalım

Silkin şöyle bir

At üzerinden hayatın yorgunluğunu,

Vakit zannettiğinden daha az

Haydi kalk bakalım,
Şimdi YAŞAMAK ZAMANI…”