-Venedik’te ölmek

Zifiri bir karanlık… Bir mağara gibi ıslak, nemli, serin… Yerin altındayım. Karanlıklarından yüzeye doğru çıkan, çok geniş olmayan, ancak bir iki kişinin sığabileceği toprak bir tüneldeyim. Uçuyorum. Arkamda hızla yaklaşan dev bir hamamböceğinden kaçıyorum. Benim iki katım büyüklüğündeki hamamböceğinin nefesini ensemde hissediyorum. İnanılmaz hızı ve korkunç yüzü beni korkutuyor. Uçtuğum halde koşarak bana yaklaşmasını önleyemiyorum. Bu karanlıktan çıkmam lazım. Çıkarsam kurtulacağım. Yakalanmadan çıkmak için bütün gücümle uçuyorum. Ne bitmez bir tünelmiş. Tek umudum, önümde herhangi bir engel olmaması ve ışığın zayıf da olsa görünmeye başlaması. Ya uçamazsam, bir engel çıkarsa korkusuyla uçmaya devam ediyorum. Kurtuluşa doğru gidiyorum.

Bir anda çıkışa geliyorum. Uçarak yerin üzerine çıkıyorum. Olağanüstü bir ışık... Her yer pırıl pırıl parlıyor. Gözlerim kamaşıyor. Dünyada bu kadar ışık var mıydı diye düşünüyorum. Ömrümde görmediğin kadar bir ışık... Müthiş bir iç huzur, rahatlama, sanki yeniden doğuş. Arkama baktığımda hamamböceğinin döndüğünü görüyorum. Sanki sadece görevi beni yerüstüne çıkarmakmış gibi arkasına bile bakmıyor. 

Uçmaya devam ediyorum. Daha yavaş… Çevreyi bütün unsurlarıyla zihnime kaydederek uçuyorum. Tarlalar, buğday tarlaları, ekinleri sararmış. Işıl, ışıl… Huzur verici bir şekilde aralıklarla tek ağaçlar, ne çok ne az. Yabani armut, alıç ağaçları… Çınarlar, dişbudaklar… Dereler, söğüt ağaçları… Kuşburnu, karamık çalıları… Çayırlar… Tatlı eğimleri olan dev bir alan… Her şey parlıyor. Sadece doğa var… Parlayan bir doğa… Şaşırtıcı bir şekilde insan, kurt, kuş görünmüyor. Saatlerce uçuyorum, belki günlerce… Yıllarca…

Artık yaşayamıyorum, nefes almak bile zor… Sıkıntılıyım… Yurtdışına çıkıyorum. Almanya’nın güneyindeki, Avusturya’daki hemen hemen bütün kent ve kasabalarını görüyorum. Sokak sokak geziyorum, yaşıyorum… Aradan 10 yıl geçiyor. 54 yaşındayım… Venedik’e gidiyorum. Yalnızım. İstenmeyen muhalif bir yazar… Şehrin meydanındayım. Geniş bir alan... Açık bir alanda, cafede kahvemi yudumlayıp, kitap okurken, izlendiğimi hissediyorum. Meydanın diğer tarafındaki iki kişi gözüme çarpıyor. Arap asıllı olduklarını tahmin ettiğim, 30’lu yaşlarda iki kişi. Uzaktan beni takip ediyorlar. Hiçbir şey yapmıyorum. Kaçmaktan yoruldum. Ömrümün sonuna geldiğimi hissediyorum. Sadece izliyorlar. Almanya’yı Almanya yapanlar biri geliyor aklıma. Thomas Mann… Venedik’te ölüm…

Yaşama Venedik’te nokta koymak. Venedik’te ölmek. Hiç yabancısı değilim. Ruhumun derinliklerine işlemiş. Çıkarıp atamadığım. Çok önceden gördüm. Biliyorum. Bunu yıllar, o anın 23 yıl öncesinden, hastanede gördüğüm bir rüyadan biliyorum.